Αναγνώστες

31/10/07

Φωτογραφίες










Συνοικία Αϊδόνο το μήνα Αύγουστο.
Φωτογραφία του εκπολιτιστικού Συλλόγου "Στρανωμιτών"



Σε αυτή τη φωτογραφία είναι την 28 Μαρτίου 1962 όταν έφυγα από το χωριό για την Αθήνα και την 1η Απριλίου για τον Καναδά. Στο διακόπη βούλιαξε το φορτηγό στις λάσπες και μας τράβηξε η μπολτόζα. Διακρίνεται έγώ και ο πατέρας μου Κώστας Δημόπουλος που δίνει οδηγίες στον οδηγό.








Το εκκλησάκι "ο Αϊλιάς.Εκεί τα παιδικά μου χρόνια
του Αϊλιός πωλούσα λουκούμια (Νίκος Δημόπουλος)




Κειμήλια από τον Παππού μου Ιωάννη Δημόπουλο
(ή Δημοργοάννη)










1. Το κακαβάκι που κληρονόμησε από τον πατέρα του κημείλια πολλών χρόνων.
2. Ο μήλος του καφέ και το τσουκάλι του.
Αυτά είναι στην κατοχή μου 48 χρόνια (Νίκος Δημόπουλος)









Στρανωμίτησες & Στρανωμίτες στο χωριό















Παρασκευή, Αικατερίνη, Ιωάννης Τριανταφυλάκης
Αθαν.Νούλας και Μέλπω Σακούλη











Η γαϊδουρόβλα στο χωριό




































Η Ζωήτσα Χ. Κωστούλα στα Παλιάμπελα με τα πρόβατά της





Ρουντσιές
































































































































































































































Λαογραφία και Παράδοση

ΤΑ ΚΑΦΕΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΝΩΜΑΣ

Ντίνος Μακρυγιάννης Μάρτιος 2007

Το καφεπαντοπωλείο για το χωριό ήταν και είναι ο χώρος αναφοράς, συνάντησης και αναψυχής των κατοίκων. Εκεί θα καταλήξουν οι χωριανοί Το βραδάκι μετά το πέρας της σκληρής δουλειάς και θα πιουν τον καφέ τους, το ουζάκι τους, ή το τσίπουρo, εκεί θα παίξουν το χαρτάκι τους,
Θα πουν τα ευτράπελά τους, θα σχολιάσουν, την επικαιρότητα, θα κάνουν πολιτική ψιλο­κουβεντούλα, θα προγραμματίσουν τη επόμενη μέρα, θα προξενέψουν ίσως κ.λπ. Και τον πρώτο λόγο και ρόλο μέσα σ’ όλη αυτή την ατμόσφαιρα τον παίζει πάντοτε ο καφετζής ο οποίος ξέρει και «διαβάζει» όλους τους θαμώνες του.
Το καφεπαντοπωλείο μαζί με την πλα­τεία, το σχολείο και την εκκλησία είναι οι δημόσιοι χώροι όπου χτυπά η καρδιά του κά­θε χωριού. Στο καφεπαντοπωλείο οι χωρικοί ξεκουράζονται, κάνουν τις επαφές τους και τις δημόσιες σχέσεις, στην πλατεία διασκε­δάζουν και κάνουν τις βόλτες τους, στο σχολείο μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα και τέλος στην εκκλησία όπου βαφτίζονται και στεφανώνονται τους δίνεται η ευκαιρία σε κάθε γιορτή και Κυ­ριακή να προσεύχονται.
Στα τέσσερα αυτά σημεία μαζί με το πατρικό τους σπίτι δημιουργούνται τα βιώματά τους τα οποία κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή. Μετά την Αμε­ρική να πάνε, στην Αυστραλία, το Καναδά, την Γερμανία και Αθήνα, νοερά το μυαλό τους θα ‘ναι γύρω από τους χώρους αυτούς τους οποίους, σε συνδυασμό με τα πρόσωπα νοσταλγούν και σκέφτονται πότε θα’ρθει η ώρα κι η στιγμή να ξαναδούν, να τα περπατήσουν και να τα ξαναζήσουν.
Όλα τα χωριά λίγο πολύ έχουν το καφε­νεδάκι τους μέσο από το οποίο γίνεται η ζύ­μωση της καθημερινότητας, της Κοινωνικής συμμετοχής και της επικοινωνίας
Η Στράνωμα για παράδειγμα που θα στα­θούμε, και θα κάνουμε τη σημερινή αναφορά μας, σύμφωνα με τη θύμηση και την αφή­γηση του 97 χρόνου μπάρμπα-Γιώργου Κα­τσαρού, κατά καιρούς είχε τους εξής καφε­παντοπώλες.
To Σπύρο Τσιορτσή το ακίνητο του Παντελέου Σπαρτινού (To σημερινό χάλασμα του Θανάση Σπαρτινού (Σπαρνοθανάση κο­ντά στην πλατεία).
Το Δημήτριο Σπαρτινό (Μαρίτσα) στο ιδιόκτητο σπίτι του.
Το Χρήστο Αποστολόπουλο (Κστάκη) στο ιδιόκτητο σπίτι του επί της πλατείας.
To Γιάννη Νικ. Τρίχα στο ακίνητο του Χρ. Αποστολόπουλου επί της πλατείας.
Το Θανάση Αποστολόπουλο σε δική του ιδιοκτησία την οποία αργότερα έδωσε προίκα στον Αλέξη Ζαρκαδούλα που παντρεύτη­κε την κόρη του Αρέτω.
Το Βασίλη Μπούρμπουλα στην ως άνω ιδιοκτησία του Θανάση Αποστολόπουλου.
Το Νικόλαο Ανδρεόπουλο επίσης στην ίδια ως άνω ιδιοκτησία, ο οποίος το 1934 έφυγε για την Αμερική.
Το Γιάννη Πασπάλα σε μια παράγκα στον Άνω Κάμπο.
Το Χρήστο Σαγρόπουλο, γαμπρό της Στράνωμας από το Πετροχώρι Τριχωνίδας, ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη τού Μαρί­τσα (Δημ. Σπαρτινού) Πολυξένη, στο σπίτι του πεθερού του Δημητρίου Σπαρτινού (Μα­ρίτσα).
Το Γεώργιο Δημ. Κατσαρό στο σπίτι του.
Τον Κώστα Ιωάννου Δημόπουλο (Σιάλκα) αρχικά στο ακίνητο του Χρ. Σαγρόπουλου (Σα­γρή) και μετά στο ακίνητο του Τζίμη Αποστολόπουλου επί της πλατείας.
Το Νίκο Γ. Νούλα στον Κάτω Κάμπο στο σπίτι του.
Το Γεώργιο I. Νούλα στο σπίτι του επί της πλατείας.
Τον Ξενοφώντα Ιωάννου Μακρυγιάννη αρχικά στο σπίτι του και μετά σε ιδιόκτητο ακίνητο επί της πλατείας.
τον Αλκιβιάδη Φ. Νούλα αρχικά στο ακί­νητο του Γεωργίου Ι. Νούλα στην πλατεία και στη συνέχεια σε δικό του ακίνητο.
Το Δημοσθένη Αποστολόπου­λο στον Άνω Κάμπο αρχικά σε ακίνητο του Β. Δημόπουλου (Λιακάκου) και στη συνέ­χεια σε δικό του ακίνητο.
Το Νίκο Τρίχα στο σπίτι του Στεφάνου Νούλα (Κσιουστεφανή) στον Άνω Κάμπο και στη συνέχεια στο σπίτι του Βασίλη Κατσα­νάκη, επίσης στον Κάμπο.
Το Γιάννη Ξεθάλη στο ακίνητο του Χρήστου Σαγρόπουλου.
Το Σπύρο Σπαρτινό στο ακίνητο του Γεωργίου Ίων. Νούλα, στο Αποστολοπουλέικο και στο παλιό σχολείο επί της πλατείας.
Τον Κώστα Πασπάλα στο Αποστολο­πουλέϊκο επί της πλατείας μετά το Σίαλκα.
Το Θεόδωρο Σπαρτινό στον Άνω Κάμπο σε μια παράγκα στην θέση Κεραμιδιά.
Το Γιάννη Γ. Νούλα (Μανθόγιαννο) αρχι­κό στο σπίτι του Βασίλη Κατσανάκη στον Άνω Κάμπο και στη συνέχεια στου Σαγρή και του Ξενοφώντα Μακρυγιάννη και το Χαράλαμπο Γ. Γεωργακόπουλο στο παλιό σχολείο.
Σήμερα λειτουργούν τέσσερα καφεπα­ντοπωλεία στη Στράνωμα.
Δύο στο χωριό και δύο στον Άνω Κάμπο. Στο χωριό είναι ο Χρ. Δ. Νούλας που λει­τουργεί το κατάστημά του στο παλιό σχο­λείο ιδιοκτησίας του Δήμου και ο Γεώργιος Ιωαν. Καραθανάσης στο ακίνητο του Αλκ. Φ. Νούλα.
Στον Άνω Κάμπο έχουμε τον Νικόλαο Κ. Νούλα (Ντουλονίκο) σε δικό του ακίνητο και τον Πολύκαρπο Δημοσθένη Αποστολόπου­λο συνεχιστή του πατέρα του.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και τις όποιες εμπειρίες της εποχής που ακούγονταν σ’αυτά τα καφενεία, έζησα κι εγώ τα πρώτα χρόνια της ζωής μου και δεν μπορώ να τα ξεχάσω Γι’ αυτό και το κατέγραψα ως ελά­χιστο φόρο τιμής σε όλους αυτούς τους αν­θρώπους που με ιώβειο υπομονή παραπανί­σια κούραση και ψυχική αντοχή τα κράτη­σαν και τα κρατάνε ανοιχτά σαν πυγολαμπί­δες (κωλοφωτιές) μέσα στην ερήμωση και τη σκληρή μοναξιά που γνωρίζει η Στράνω­μα τα τελευταία χρόνια.
Βέβαια το φαινόμενο της ερήμωσης εί­ναι γενικότερο και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει από τις δεκαετίες 1950-60.
Τα πεντέξι ζευγάρια των γερόντων που απόμειναν σε κάθε χωριό είναι δύσκολο να κάνουν την ανατροπή. Η πολιτεία είναι αυτή που μπορεί να βοηθήσει αλλά δυστυχώς δεν το κάνει με αποτέλεσμα να έχουμε τη σημε­ρινή απαράδεκτη κατάσταση και εικόνα σε όλα σχεδόν τα χωριά της επαρχίας τα οποία με τους περήφανους κατοίκους τους γνώρι­σαν κι έζησαν μέρες δόξας οικονομικής ευ­εξίας και κοινωνικής καταξίωσης.
Άραγε Θα ξανάρθουν τέτοιες μέρες; Θα ξαναδούμε και θα ζήσουμε τέτοια χρόνια;